ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ (ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ) ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΡ. 3/2021

Σύμφωνα με τα πραγματικά περιστατικά οι αναιρεισείοντες ασκώντας αγωγή ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου Κοζάνης ισχυρίστηκαν ότι προσελήφθησαν από το αναιρεσίβλητο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Δυτικής Μακεδονίας σύμφωνα με το Ν. 1404/1983 ως ωρομίσθιοι καθηγητές με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας ορισμένου χρόνου καθ’ έκαστο ακαδημαϊκό έτος προκειμένου να παρέχουν διδακτικό έργο. Στο ανωτέρω πλαίσιο προσέφεραν τις υπηρεσίες τους με τους ίδιους όρους, συνθήκες και προσόντα όπως οι μόνιμοι συνάδελφοί τους και ως εκ τούτου, κατά την κρίση τους, οι συμβάσεις τους προσχηματικά καταρτίστηκαν ως ορισμένου χρόνου, διότι στην πραγματικότητα κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Επιπροσθέτως, αιτήθηκαν να αναγνωρισθεί ότι συνδέονται με το συγκεκριμένο Τεχνολογικό Ίδρυμα με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας.

Ας σημειωθεί ότι οι αναιρεσείοντες με τις προτάσεις τους υπέβαλαν αίτημα υποβολής προδικαστικού ερωτήματος προς το Δικαστήριο της ΕΕ (εφεξής ΔΕΕ) «εάν μπορεί ένα κράτος μέλος να εξαιρεί από το πεδίο εφαρμογής της εθνικής νομοθεσίας που μετέφερε την Οδηγία (εννοείται η Οδηγία 1999/70) στο εσωτερικό δίκαιο του κράτους αυτού τους έκτακτους διδάσκοντες των δημοσίων πανεπιστημίων, οι οποίοι προσλαμβάνονται και ασκούν διδακτικά καθήκοντα δυνάμει συμβάσεων εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου»

Η αγωγή τους απορρίφθηκε με την με αριθμό 104/2005 απόφαση του ΜονΠρωτ Κοζάνης ενώ το Εφετείο Δυτικής Μακεδονίας με την με αριθμό 7/2008 απόφαση του απεφάνθη ότι η αγωγή είναι μη νόμιμη και απέρριψε την ασκηθείσα έφεση κατ’ ουσίαν.

Οι αναιρεισείοντες ζήτησαν την αναίρεση της ανωτέρω απόφασης του Εφετείου Δυτικής Μακεδονίας (7/2008) με την από 01/01/2011 αίτησή τους

Ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι το Εφετείο:

α) Δεν παραβίασε τις διατάξεις των άρθρων 648 παρ. 1 AK, 6 N. 765/1943, 8 Ν. 2112/1920 και των παρ. 2, 7, 8 του άρθρου 103 του Συντάγματος, διότι η σχέση των αναιρεσειόντων δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σύμβαση εξαρτημένης εργασίας αλλά και ούτε υποκρυπτόταν στις συμβάσεις τους τέτοιου είδους σχέση,

β) Οι αναιρεισείοντες προσλήφθηκαν για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών και δεν κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες,

γ) Η διαπίστωση εάν η πρόσληψη του εργαζομένου έγινε προσχηματικά με διαδοχικές συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου για την κάλυψη έκτακτων και απρόβλεπτων αναγκών, στην πραγματικότητα όμως κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, ανήκει στην δικαιοδοτική λειτουργία των εθνικών δικαστηρίων,

δ) Το αίτημα υποβολής προδικαστικού ερωτήματος ενώπιον του Δικαστηρίου της ΕΕ απορρίφθηκε (αν και ο ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ αποτελεί ανώτατο δικαστήριο επί των αποφάσεων του οποίου δεν δύνανται να ασκηθούν ένδικα μέσα), διότι η επικαλούμενη Οδηγία 1999/70 (που εφαρμόζεται σε όλους τους εργαζομένους ορισμένου χρόνου) προϋποθέτει, για την εφαρμογή της, να διαπιστωθεί από το εθνικό δικαστήριο ότι η πρόσληψη του εργαζομένου έγινε προσχηματικά με διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου για την κάλυψη έκτακτων και απρόβλεπτων αναγκών, στην πραγματικότητα αφορούσε πάγιες και διαρκείς ανάγκες, διαπίστωση που δεν συνέτρεχε εν προκειμένω, όπου με την πρόσληψη των αναιρεσειόντων ωρομισθίων καθηγητών πράγματι το αναιρεσίβλητο κάλυπτε έκτακτες και απρόβλεπτες ανάγκες του.