Η απόφαση έχει δημοσιευτεί σε έγκριτα νομικά περιοδικά και αποτελεί την αρχή για το τέλος των επι σειρά ετών ανενεργών σωματείων . Ακόμη και τα σωματεία που στερούνται διοίκησης με την απόφαση αυτή έχουν τη δυνατότητα να προχωρήσουν στη λύση τους. Είναι μια απόφαση καθοριστικής σημασίας για τα ανενεργά σωματεία, συνδράμοντας ταυτόχρονα και στην επίλυση τυχόν φορολογικών θεμάτων τους.

Συγκεκριμένα η απόφαση 684/2019 του Ειρηνοδικείου Θεσσαλονίκης για πρώτη φορά ερμήνευσε διασταλτικά το γράμμα του νόμου και δη του άρθρου 105ΑΚ με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί να αιτηθεί τη διάλυση του σωματείου ξεχωριστώς και ατομικώς πρώην Πρόεδρος σωματείου, εφόσον το τελευταίο αδρανεί και ο καταστατικός σκοπός του έχει εγκαταλειφθεί.

Επί της συγκεκριμένης υπόθεσης, που χειρίστηκε η εταιρεία Rhetor, το δικαστήριο κλήθηκε να αποφανθεί επί της κατ’ αρθρ. 105ΑΚ διάλυσης του σωματείου και της διαγραφής του από τα σχετικά βιβλία του Πρωτοδικείου και της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, κατόπιν αίτησης του πρώην προέδρου του.

Ειδικότερα, αρχικά το εν λόγω σωματείο ακολούθησε νομίμως και ολοκλήρωσε τη διαδικασία σύστασης του, ορίζοντας νόμιμο εκπρόσωπο και πρόεδρο τον νυν αιτούντα της λύσης του σωματείου. Έπειτα και ενώ το σωματείο άλλαξε διοίκηση, παρέλειψαν τα μέλη να πληροφορήσουν τους αρμόδιους φορείς και την εποπτεύουσα αρχή σχετικά με τις νεότερες αρχαιρεσίες που έλαβαν χώρα. Περαιτέρω, από το 2008 το εν λόγω σωματείο περιήλθε σε αδράνεια εξ’ αιτίας αδιαφορίας και αδράνειας των μελών του αλλά και επειδή πολλά μέλη του απεβίωσαν και δεν διέθετε πόρους καθώς και Διοικητικό Συμβούλιο.

Ο πρώην Πρόεδρος και νυν αιτών, λόγω της ανωτέρω παράλειψης εμφαίνονταν ακόμη Πρόεδρος στις διάφορες υπηρεσίες με ότι αυτό συνεπάγεται, καίτοι είχε αποσυρθεί από το 2008.

Το άρθρο 105 περ. 2 ΑΚ ορίζει ότι με απόφαση Δικαστηρίου μπορεί να διαλυθεί το σωματείο αν το ζητήσει η διοίκησή του ή το ένα πέμπτο των μελών του ή η εποπτεύουσα αρχή αν ο σκοπός του εκπληρώθηκε ή αν από τη μακρόχρονη αδράνεια συνάγεται ότι ο σκοπός του έχει εγκαταλειφθεί.

Εν προκειμένω, το Δικαστήριο ορθώς έκρινε πως ο αιτών έχει έννομο συμφέρον να αιτηθεί τη δικαστική διάλυση του ανωτέρω ως ο μόνος ζημιωθείς πλέον από την τυπική ύπαρξή του, ότι μετά τη σύσταση του, το εν λόγω σωματείο περιήλθε σε αδράνεια, δεν διέθετε πλέον Διοικητικό Συμβούλιο καθώς και ότι λόγω μακροχρόνιας αδράνειας του Σωματείου και της παντελούς έλλειψης ενδιαφέροντος των μελών του είναι αδύνατη η εκ νέου Σύγκληση Γενικής Συνέλευσης για τη λήψη της σχετικής απόφασης.

Με το παραπάνω σκεπτικό, το Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης δέχθηκε την αίτηση και διέταξε τη διάλυση του σωματείου, εφαρμόζοντας διασταλτικά τον κανόνα δικαίου και ερειδόμενο στους κανόνες της κοινής λογικής, προκειμένου να προβεί στη διακρίβωση του αληθούς και αντικειμενικού νοήματος-σκοπού του κανόνα δικαίου, αποδεικνύοντας πως μεταξύ γράμματος και πνεύματος του νόμου δεν τίθεται σύγκρουση παρά μόνο ταύτιση.